O ano 1998 foi un punto de inflexión para o Clube, xa que pasou de ser un clube de verán para ter entrenamentos e competicións todo o ano, ao mesmo tempo tamén deixou de ser un clube de recreo e deporte de base para comverterse nun clube adicado á competición deportiva.
Neste momento había un novo deporte que estaba de moda no ambeto do piragüismo galego e polo cal a FeGaPi fixera unha forte aposta, o Kaiak Polo.
Este deporte chega a Agolada no autono, coa entrega de un equipo novo completo por parte da FeGaPi consistente en seis barcos coas suas respectivas pás, chalecos, cubrebañeiras e cascos.
Os mozos do clube colleron o deporte con esmero, estudandose os regulamentos técnicos e adaptándose na auga ao novo material. Entreaban dende cero e a marchas forzadas, xa que o compromiso coa federación era acodir aos campionatos de inverno do mesmo ano.
O clube encadrouse por primeira vez na liga da segunda división galega masculina de kaiak polo na tempada 1998-1999, sendo o primeiro partido na vila da Estada. En realidade o clube veuse moi sobrepasado polo elevado níbel competitivo, tendo que enfrontarse a palistas de elevada experiencia.
O seguintes partidos celebraronse en Ourense e Ferrol, nun campo construido a tal efecto diante do estadio de A Malata. O compañeirismo e as boas relacións con outros clubes fixeron xerar aos mozos de Agolada un forte entusiasmo por aprender o deporte.
En seguida aprenderon técnicas novas indispensables tais como os xiros rápidos a 180° ou a técnica da esquimotaxe ou volteo esquimal. Esta última ten un enorme efecto no xogo, non só polas vantaxes técnicas relacionadas coa velocidade do xogo, senón tamén ten un maior efecto Psicolóxico ao incrementar seguridade po palista, o que permite ao equipo realizar ataques máis agresivos e contrataques constantes, deixando ao descuberto as debilidades do adversario.
Estas técnicas aprendidas, foron logo empregadas para outra modalidade deportiva tamén iniciada dende cero, o descenso en augas bravas.
Aínda así, ao clube quedaballe moito por aprender, o maior problema era a falta de roupa técnica axeitada para poder entrenar, tal como traxes de neopreno, escarpíns, termicas, impermeables, etc. Isto xunto á falta de instalacións adecuadas con duchas de auga quente incrementaban o risco de hipotermia, o que facían difícil levar acabo longos en inverno.
Grazas á subvención periodica do concello de Agolada o clube poido facerse co material axeitado para a práctica deportiva en inverno. E así mesmo para practicar o descenso dos ríos da contorna, os cais son moi aptos para a modalidade de augas bravas.
